Nie ma jednej tylko przyczyny niedoczynności tarczycy, stąd też pochodzenie choroby jest jednym z kryteriów jej podziału. Pierwotna niedoczynność tarczycy występuje wówczas, gdy niedobór hormonów jest bezpośrednią konsekwencją uszkodzenia gruczołu tarczowego. Z kolei wtórna niedoczynność tarczycy jest diagnozowana wówczas, gdy nieprawidłowości mogą być utożsamiane ze zmniejszoną stymulacją przysadki mózgowej.
Za najczęstsze przyczyny choroby uznaje się:
1. Przewlekłe autoimmunologiczne zapalenie tarczycy znane też jako choroba Hashimoto.
2. Całkowite lub częściowe wycięcie tarczycy.
3. Niedostateczną ilość jodu w środowisku.
4. Uszkodzenie lub zmiany nowotworowe w przysadce mózgowej.
5. Zapalenie tarczycy po porodzie
4. Stosowanie określonych leków
Podobnie, jak miało to miejsce w przypadku jej przyczyn, również objawy niedoczynności tarczycy nie są łatwe do diagnozowania. Szczególnie problematyczna wydaje się w tym kontekście subkliniczna niedoczynność tarczycy i nie ma tu znaczenia to, że mówimy w jej kontekście o najłagodniejszej z form tej choroby. W tym przypadku o schorzeniu może świadczyć choćby chroniczne zmęczenie i obniżenie nastroju, nietolerancja na zimno oraz problemy z cerą, włosami i utrzymaniem wagi. Co bardzo niebezpieczne, schorzenie, które nie zostanie rozpoznane z wyprzedzeniem, szybko jest w stanie przeistoczyć się w pełnoobjawową niedoczynność tarczycy.
Nie oznacza to zresztą, że pełnoobjawowa niedoczynność tarczycy jest łatwiejsza do zdiagnozowania i w tym przypadku bowiem objawy choroby są nieswoiste. Chory cierpi z powodu przyrostu masy ciała nawet pomimo braku jakichkolwiek zmian w diecie, częstych zaparć oraz duszności, skarży się na obolałe stawy i sztywne mięśnie, pacjentki zaś mają problemy zarówno z zajściem w ciążę, jak i z jej utrzymaniem. Problemem może być też obniżenie libido, które po pewnym czasie zmienia się w impotencję. Podobnie, jak ma to miejsce w przypadku subklinicznej odmiany choroby, niedoczynność pełnoobjawowa daje o sobie znać problemami ze skórą, która nie tylko się wysusza, ale i systematycznie staje się coraz bardziej chropowata.
Niedoczynność tarczycy nie jest schorzeniem, którego można się ustrzec, im szybciej się ją jednak zdiagnozuje, tym większa jest szansa na to, że odpowiednie leczenie przyniesie oczekiwane rezultaty. Obecnie lekarze skłaniają się ku temu, że jednym z czynników mających wpływ na jej pojawienie się jest genetyka, osoby, w których najbliższej rodzinie pojawiły się przypadki choroby, powinny więc wykazać się szczególną czujnością i konsultować z lekarzem nawet dość nietypowe sygnały wysyłane przez organizm.
Leczenie niedoczynności tarczycy opiera się przede wszystkim na regularnym przyjmowaniu tych hormonów, których brakuje w naszym organizmie. Musi być prowadzone pod kierunkiem lekarza, który nie tylko określa, jaka powinna być początkowa dawka leku, ale również proponuje jej zmiany.
Walka z niedoczynnością tarczycy w dużej mierze opiera się na zmianie nawyków żywieniowych. Dieta przewiduje przede wszystkim spożywanie produktów o zwiększonej zawartości jodu oraz istotne zwiększenie ilości spożywanego białka. Jeśli zmiany wprowadzane przez nas do jadłospisu nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, warto skonsultować się z lekarzem, który może zaproponować nam uzupełnienie jadłospisu o suplementy.